Poëzie van de dag

Wie kan het nog aan...

Zoveel verdriet
Dat tranen niet meer komen
Het tranenvat is leeggezogen
Door de vorige aanval

Het hart klopt wanhopig
Waarom weer opnieuw
Een naaste weggerukt
Gewoon weggeplukt

Zomaar de draad van het leven
Doorgeknipt.
Zonder vragen of begrip
De geest kan er niet meer bij

Het lijden is te intens
Het snijdt de levensdraad door
Het verhoogt de argwaan
In het leven in het bestaan.

Moeder waarom leven wij
Waarom moeten zij
Die nog zo veel moeten leven
Hun dierbaar…ik geven.

Hebben wij dan niets in de hand
Kunnen we niets vasthouden
Waar wij van houden.
Niet eerlijk

We kunnen de klok niet terug draaien
Bloemen en gewassen kunnen we zaaien
Maar een mensenleven gaat voorbij
Al zijn we op deze aarde er maar even bij.

Hopelijk is het een springplank
Naar een beter leven
Het zal wel, want afzien is ook niet eerlijk
Dan ben je beter af in het onbekende

Wij zullen het allemaal meemaken
Bestaat er iets na de dood
Of helemaal niets
De vraag zal iedereen blijven stellen

Ik vroeg mijn vader smekend
Laat mij een teken als er iets is
Maar tot op heden
Zit mijn hart alleen met een heel groot gemis.

Claire Vanfleteren