Poëzie van de dag

INTENS GELUK.

De afstand werd te groot,
tussen heden en verleden,
Daarom kroop hij in zijn schelp,
vond zichzelf in dat veel
te grote huis, zo verloren.

De kinderen uitgewaaid,
naar hier, naar daar,
met elk hun eigen leven.
En het zijne, hoelang nog,
duurt dat nog even?

Morgen, middag, avond,
dan komt weer de nacht,
En die donkere uren,
met zijn vele vragen
ligt hij maar te turen…

Hij verlaat het eenzame bed,
zoekt troost in een sigaret.
Vroeger zou zijn liefste
dan een glaasje melk
voor hem hebben klaargezet.

Ik weet het liefste,
ik zou haar beter doven,
die ziekelijke sigaret,
Maar weet jij wel daarboven,
hoe eenzaam is dit bed.

Lang geleden werden wij
hier voor het eerst
een heel gelukkig paar.
Wat doe ik hier nog beneen
zo helemaal alleen?

Als een zachte zomerbries
voelde hij een lichte druk;
en opeens overviel hem
een intens en diep geluk.
Zij was hem heel nabij.

Ria