Poëzie van de dag

Mijn hart huilt als ik aan jou denk
en ik ken je niet...
waarschijnlijk heb je liefhebbende
wezens die je omringen en
je beschermen als engelen...
Nooit zul jij je moeder kennen,
de zachtheid van haar borsten
zul je nooit voelen en haar zoete
melk niet proeven...
Haar tedere lippen zullen je huid
nooit strelen en haar voorzichtige
handen je nooit verzorgen...

Lieve woordjes zal ze ook nooit
in je oortjes fluisteren en ook geen
wiegeliedje neurieën om je angsten
en pijnen te verzachten...
Maar, in je onderbewustzijn,
weet je alles, heb je alles al gevoeld...
In die bevoorrechte negen maanden
hebben jullie in perfekte symbiose
geleefd, in een soort buitenaardse
harmonie...

Je kent haar warmte, haar zachtheid,
haar tederheid maar ook hoe ze soms
vrolijk was of boos of triest...
Dikwijls heeft ze je gestreeld toen
je bewoog en stampte in haar buik...
haar stem ken je ook toen ze je
verhaaltjes vertelde of zong...
haar lach, zo fris als een kristalhelder
waterval zul je ook nooit vergeten...

En als je leven ooit te moeilijk wordt,
als je de kracht niet vindt om verder te
gaan, zal je moeder daar, dicht bij jou
zijn...zoals gedurende de wonderbare
periode toen jij in en met haar leefde
in innige harmonie...
Ik zou je even willen omarmen en
dat alles vertellen maar.... het is niet
nodig... je weet alles !

Bosrankje

Zijn moeder stierf in 't kraambed