Poëzie van de dag

Dag moeder,

Ik wou dat ik
je schilderen kon,
want woorden
zijn zo kaal, zo onvolkomen.
Ik zie je anders,
veel mooier dan de foto
op je graf
en in het oude kader,
hier naast mij in 't salon.
Hoe je echt was
weet ik nog in mijn dromen.

In tekens vind ik je dan terug..
't gebaar van dank
waarmee je ied're dag
en 't verse brood aankruist;
hoe je heel beschermend
je hand heel zachtjes
op ons hoofden legt
als 't avond wordt
en donker buiten
als 't waait en bruist.

'k Zie nog de zorgenrimpel
om je ogen
en hoe je stilvalt soms
en draalt diep in gedachten
bij het patatten schillen;
je blik dan even op de klok
heel even maar,
alsof je op iemand of iets wachtte.
'k Wou dat ik de tijd
weer terug halen kon
en dat weer mocht beleven:
de geur van koffie
bij 't ontbijt als jij de dag begon.

Ik hoor nog je wens,
ik voel nog het kruisje
warm op mijn hoofd
toen wij het oude nest
verlieten lijk 't leven wil.
En 'dat het ons goed zou gaan..'
'Doe maar je best..'
zei je. Dat hebben wij wellicht beloofd.
Onwetend toen wat trouwen
en het leven.. en het beste was.

Give