Poëzie van de dag

Zomerkinderen

Weet je nog, Jetje, die middag, hoogzomer:
jij onder de linde bij de hofpoort
met het spel van licht en schaduw op je
grote ogen, lievrouwkesblauw
en dansend over de gouden sproetjes omheen je neus.

Je lachte verlegen en boodt me een mandje
met kersen die geurden naar zomer en spijt.
We bloosden, wat bang om ons kleine geheimpje.

Die middag had ik je voor 't eerst willen zoenen,
waar we lagen, hand in hand in 't hoge beemdgras
en dwaze woordjes schreven op de oneindigheid van de zomer.

Weet je nog, Jetje, de vurige liefdesdans van zon en vlinders,
wit en blauw en goud in een warreling van leven en doodgaan...
Ik voelde de vraag van jouw vingers onder de waterval
van leeuwerikkenzang: kom, kom bij me!
verlegen schreef ik toen alleen mijn naam
op je lieve voorhoofd.

GIVE