Poëzie van de dag

Mijn lieve onbekende

Vergeelde oude foto's
verschrompelde hoeken
verscheurde gezichten
vuile verouderde sepiakleur...

In een muffige doos
op een vochtig schapje
van een vervallen kastje
op een stoffige zolder...

Mysterieuze stille getuigen
van onbekende familieleden
naar Indonesië geëmigreerd
en nooit meer teruggekomen...

Weinig vrolijke uitdrukkingen
op die bleke Europese gelaten
alsof ze hun toekomst al kenden
een soort fatalistische blik...

Spoken uit een wazig verleden
Expressieloos,stijf,op hun zondags
Gekorsetteerde vrouwen met juwelen
hoeden met aigrette en bontkragen...

Plots door het vervallen dakkapel
sijpelt een miniscule zonnestraal
die dat enige vrolijke gezicht
in de duisternis enigzins verlicht...

Wie ben je,klein blond meisje?
Een engeltje,een elfje,een fee...
Hoe kan je daar gelukkig staan
tussen die saaie,triestige mensen?

Ik zal het nooit weten!Spijtig...
want diegenen die je kenden,
zijn al lang naar het hiernamaals...
Je blijft voor altijd,mijn lieve onbekende.

Bosrankje