Poëzie van de dag

Ooit was het thuis

klimop stut het huis;
zonder zijn armen en bladeren
zou het neerknielen voor mij

op ’t eind van een zomer
zijn de dahlia’s weg
nadert de herfst
en weldra de winter

-
daar vond ik geen oor
toen mijn hart weende
om het sterven van het kind
mijn borst, vuist na vuist
mij in mijn hals klopte
ik met lege handen
wortels van morgen
in dromen verstopte
-

de klimop kent de naam
van mijn hoop
en dat ik hier was
houdt hem vast
onder daken van vreemde huizen

thuis, in gescheurde tijd.

Sunset