Poëzie van de dag

Fluistertijd

Langzaam sluip ik naar je toe
Zonder dat je me kan horen
Knielend ruik ik aan je haar
Door mijn adem zacht bewogen.
Schat, je lijkt me weer zo moe
Want je blik die dwaalt verloren
En het kwetst me als een schaar
Tot je tranen weer eens drogen

Soms is het te veel
Wat je overkomt
Het grijpt naar je keel
En je stem verstomt

Nu is alles afgesloten
Onze handen vinden elkaar
En troosten elke vinger zacht.
Ik heb je lief met trage stoten
En je houdt je glimlach klaar
Die ik koester heel de nacht

Roland Bourgoignie(alias Frankie)