Poëzie van de dag

Verleden, mijn heden.

In de greep van de zwarte nacht
wachtend tot hij traag is verdwenen,
ongemerkt overgaat in een nieuwe dag,
kan ik stilaan weer beginnen leven,
mijn hart nog altijd vol met vragen.

Aanvaarden, berusten, gaat traag
vraagt tijd, duurt nog wel even,
weet dat jouw ‘zijn’ dan omslaat
in een voor mij, zo mooi verleden.
Iedere kleine herinnering
uit onze jaren samen, gelukkig beleefd
geeft dan zalig zachte warmte,
verjaagt die ijzig koude greep
waardoor soms mijn hart versteent.

Hunkerend naar een kentering,
leren aanvaarden, dat op deze wereld
zonder jou naast mij, dit leven
alleen onze lichamen scheidt.
Onze zielen blijven intens verenigd,
verankerd, tot in der eeuwigheid.

Bomi