Poëzie van de dag

De dode handen van vader

Mijn hand glijdt zonder één enkel geluid
over het witte laken.
Héél zacht langsheen je lichaam
dat daaronder roerloos ligt.
Je handen langszij,
lichtjes ingevallen kaken,
je ogen voor altijd dicht.

Voorzichtig,
haast bang om je pijn te doen
neem ik je hand.
je dode hand,
die me gisteren nog door men haren streek.
Je hand, die toen ik je nog even riep
me nawuifde toen ik je verliet.

Door mijn tranen heen
met héél veel pijn in mijn hart,
je hand nog steeds roerloos in de mijne
kijk ik naar dat lieve
oude getrouwe gezicht.

Alles komt terug
ik herinner me je warme stem,
je grijze ogen,je hartelijke lach,
je ruwe sterke handen.

Alles vader staat men verdere leven
in men geheugen gegrift.

De deur wordt geopend
’t moment van waarheid is daar.
‘kWil het echt niet
maar moet het doen.
Verdrietig laat ik je gaan,
ik druk op je hoofd de allerlaatste zoen

Tinneke.