Poëzie van de dag

Gedicht voor mezelf

Ik weet het, mensen,
die ik heb bemind,
het was een straf
mij lief te hebben.

Mijn vrouwen heb ik
zelf ontvreemd,
mijn kinderen werden
verre mensen
en mijn vrienden gingen
spoorloos dood.

En toch, geloof mij,
want ik heb het leven lief.

Ik heb het leven liever
te verlaten levend,
als de grazende kudde
omringd door de verte,
dan te verjaren
in een prinsengraf,
waar ik mag staren
naar mijn groot verleden,
verzwonden in de diepe grotten
van de wolken.

Ik wil mezelf opnieuw
gastvrij ontvangen
in een huis dat glimlacht
van muziek
of in een tuin bevloeid
door zuiver meisjeswater,
ver weg van het geween
met de verkeerde tranen,
ver weg van het verdriet
en van de regenzee.