Poëzie van de dag

Achter de sterren

De pijn was plots weg toen,
een glimp van mezelf nog,
zoals ik daar lag en dan gleed ik
in een ruimte van zingende kleuren
en alles in mij is nu puur harmonie,
ik ben klanken en geuren en licht
en heel ver zingen regenbogen
van jouw tranen.

Ween niet, mama,
want achter de sterren en boven de maan,
aan de ramen van ruimte en tijd,
daar kijk ik naar jou.

Geen tijd meer, geen vroeger,
geen gisteren, geen morgen.
Alleen: nu en zijn en geheven worden
op kristallen golven van schoonheid.
En alles in mij is zacht nu en goedheid,
ik ben liefde en eenheid en licht
en vlakbij heb ik weet van jouw pijn..
als geslepen diamant.

Ween niet mama,
want achter de sterren en boven de maan,
aan de ramen van ruimte en tijd,
daar wuif ik naar jou.

Geen leed meer, geen donker,
geen nacht en geen zorgen.
Slechts 't ontelbare wij en bemind zijn
in een sterrenregen van geven en krijgen.
En alles is weten en opgaan..en luisteren
naar de lieve kinderstemmen van
het grote Zijn..
Onzegbaar!

Dus, ween niet mama,
want achter de sterren en boven de maan,
bij de deuren van ruimte en tijd:
daar wacht ik op jou.

Voor een rouwende moeder

Give