Poëzie van de dag

Met gesloten
opgezwollen ogen
brandend van verdriet,
ligt ze heel dicht bij haar lief,
op 't gras
gedroogd door een felle zomerzon,
en de hete zanderige grond
kan haar jong gefolterde lichaam
versteend,verstijfd,
niet verwarmen.

Urenlang
dagenlang
heeft ze gehuild,gejammerd
ze heeft zijn naam geroepen
naar alle windstreken
hopen op een antwoord
Tevergeefs
En toen heeft ze begrepen
Nooit meer
zou hij terugkeren.

Hij is een held geworden
en heeft zijn plicht gedaan
daarginds in de woestijn,
zo steriel en verdord
als haar ogen en haar hart
Hij heeft moedig gevochten,
maar waarom,
voor wat,voor wie?
Ze vindt geen antwoord,
ze voelt alleen opstand en verdriet!

In een vaas
naast zijn grafsteen
heeft zij,voor hem,
dezelfde rozen gekocht
die hij haar wekelijks bracht
Ze heeft ook hun deken meegenomen,
vol herinneringen,
liefdesgeheimen
die hen alleen toebehoorden

Met haar gezicht op ruwe stof
ruikt ze ineens
de geur van zijn after shave
Tijd bestaat niet meer
Ze ligt nu in zijn armen en,
tientallen vlinders
laten haar bloed terug stromen
Een kortstondig moment van geluk

Bosrankje