Levensdroom: Mijn kind nog een maal zien

Je eigen leven verder gan
Dit verhaal heb ik echt heel goed gelezen en sluit me aan bij fran.heb de raad, laat u uw leven voorbijgaan door uw kind,ik spreek ook van ondervinding.Mijn verhaal in het kort,mijn zoon overleden op 18,5 jaar(botkanker)een marteling,16 maand nadien ik borstkanker,terug chemo en al die poespas,tijdens mijn chemo mijn vader ook met chemo.Nu mijn dochter die haar ouders opzij zet voor haar vriend,vlakaf tegen ons gezegt,dus!!!!!!!!!Ook hier ben ik heel ziek van geweest tot op een dag dat ik zei,och nee,ik ben ook geboren om te leven en de rest is haar keuze.Stilaan met dat in mijn gedachte ging ik terug omhoog.Nu zeg ik komt ze ,ok ,komt ze niet ook goed.We zien het wel,maar het zal nooit of nooit meer hetzelfde zijn.Denk aan de rest van uw leven,dat zei mijn zoon nog,maam,laat je hoofd niet zakken als ik er niet meer ben,wees gerust dat blijft in mijn oren klinken.Van mij hou uw hoofd hoofd hoog,u hebt gedaan wat u kon de rest is in uw kind zijn handen. Veel moed en kop omhoog,rosie

Rosie, ingegeven op 03 april 2007, 00:59

Mijn kind
Ik had ook meer dan 6 jaar niks meer van mijn dochter gehoord,en ineens was ze daar, ik voorzichtig met haar gepraat. Maar het komt nooit echt nog goed. Nu komt ze éénmaal per jaar naar huis met kerstmis( als ik ze vraag)Maar ik blijf volhouden, ze doet of er niks gebeurd is, hoe ga je daarmee om? Mijn andere kinderen zeggen dan, mama je moet je niet schuldig voelen, maar dat doe ik alle dagen. Je kind word geboren, maar met een karakter, dus het is wel je kind maar toch ook soms een vreemde. een raar gevoel, ze is nu 32 jaar, maar echt kennen doe ik haar niet.We leven allemaal ons leven, ik denk dat dit het beste is, anders ga je eraan tenonder. Dus sterkte jouw droom komt ook echt uit

Renny, ingegeven op 22 maart 2007, 16:09

Niet alleen
Mijn reaktie op mijn droom is overweldigend . fijn dat er mensen zijn die het zelfde ervaren of ervaart hebben.reaktie 7 is heel toe passelijk schoon dochters reageren vaak anders.... als hun zoon close is geweest met moederschijnt het moeilijk voor ze te zijn,het gevoel van delen ??????????? het lijkt wel of zij zich toch bedreigt voelen of ??is het een vorm van jaloezie???ik mag het niet hopen ,zelf ken ik geen jaloezie.op dit moment wel pijn wat ik als litteken meedraag. het leven gaat verder ok is ook zo,maar je denkt wel altijd aan je kind waarom het zo moeilijk is de boel uit te praten hij weet dat ik nooit moeilijk ben ,ook nooit geweest ,en gouw vergeef,of mij omdraai hij heeft trouwens alles achter zich verbrand tot hele goede vrienden die het net als ik niet kunnen begrijpen.komt het door de schoondochter??? ik weet het niet ik heb nooit verschil gehad tussen die twee en ook zei is welkom....

Anna, ingegeven op 21 maart 2007, 16:18

Niet alleen
Hebben er ook ervaring mee; Mijn zoon, onder invloed van zijn vrouw is een tijdje weggebleven, waarom weten we niet. Ondertussen komt hij al enkele keren per jaar naar huis met de kinderen maar zonder zijn vrouw,komt het nog goed? Geduld is wel een schone deugd! ze is altijd welkom.

Jeronimo, ingegeven op 21 maart 2007, 11:12

Droom
Probleem is natuurlijk dat er hier de klok slechts van één zijde gehoord wordt. Voor een objectief oordeel zou met al de partijen hier aan het woord moeten kunnen laten. Maar dat zal uiteraard niet gaan. Ik kan alleen maar zeggen dat als jezelf fouten gemaakt hebt durf die toegeven en stel je vergevingsgezind op, dit kan weer vele deuren terug openen. Maar kom eerst in het reine met jezelf.

Mathieu, ingegeven op 20 maart 2007, 16:06

Mijn moeder!
Ik las het stukje van mijn moeder . moge het ook andersom zijn ?? het gaat juist er om dat mijn droom uit zal komen dat mijn kind,toegeeft aan zijn vriendin en aan zijn koppigheid. als je 28 jaar close bent geweest lief en keed gedeelt heb is het wrang,is het hemelschreinend dat hij mij laat vallen om wat voor reden dan ook.wrang is het als je niet kan zeggen jongen zeg mij waar ik fout zat,laat het mij uit leggen of laat mij zien dat ik fout ben ,geef mij de kans te herstellen. uit eindelijk is niemand volmaakt ik als moeder ook niet. maar ben mij niet bewust dat ik hem bewust gekrenkt heb. als je later brieven schrijft met de smeekbede kom met je verhaal en laten wij er over praten ,,,,,en je hoort niets terwijl je op 700 meter van elkaar woont dan is dat heel erg pijnlijk,kortom het stukje van mijn moeder,zou eigelijk moeten zijn mijn zoon !!!kortom ik ben verscheurd door verdriet en het laat diepe sporen na in de jaren dat je elkaar niet ziet daarom hoop op die droom!!!!!!!!!!

Anna, ingegeven op 20 maart 2007, 12:56

Mijn kind nog eenmaal zien
In Nederland (ik weet niet meer op welke zender) is er een programma (gisteren uitgezonden) die families weer bij elkaar haalt onder de vorm van een lekker diner. Ik geloof in deze bemiddeling ,maar helaas kunnen niet alle mensen geholpen worden Ik geloof dat die presentator Van Leeuw heet. Ik wens u her allerbete en moge het goed komen met jullie

Noname, ingegeven op 20 maart 2007, 10:40

Mijn moeder
Lieve moeder!!! Ik wou dat ik eens in jouw huid kon kruipen om te horen wat jij hoort en te zien wat jij ziet Ik wou dat ik eens in jouw huid kon kruipen om te voelen wat jij voelt en te begrijpen wat je precies bedoelt. Ik wou dat ik eens in jouw huid kon kruipen om te weten wat het is om het niet meer te weten en steeds weer zoveel te vergeten. Ik wou dat ik eens in jouw huid kon kruipen om te weten wat het is om je kind te vergeten en niet meer te willen zien.

Nieuwjaarskind, ingegeven op 20 maart 2007, 10:16

Ik ken dat spijtig genoeg ook
Maar één ding is zeker ooit staan ze voor je deur 'sorry pa is was verkeerd " of 'sorry ma zo wilde ik het niet" maar de kunst te zeggen ik ben fout of gewoon we praten het uit vraagt moed en ik ben zeker ooit komt het wel goed en wie de eerste stap doet speelt geen rol. warem groeten geef je droom nooit op. N

Naneke, ingegeven op 19 maart 2007, 21:55

Heb geduld!
Wat je meemaakt kan ik volledig begrijpen; ik heb het zelf ook meegemaakt. Veertien jaar zag ik mijn kind niet meer, maar ik ben blijven geloven dat ik haar toch ooit weer zou zien. Het doet enorm veel pijn, tot in het diepste van je vezels ,en zeker als moeder. Niemand mag je je kind onthouden, zeker niet als je altijd een goede ouder bent geweest. Maar tot spijt van wie 't benijdt: positivisme haalt het uiteindelijk toch op het negatieve. Blijf dus vertrouwen hebben, maar vergeet ondertussen niet je eigen leven uit te bouwen, zodat als de tijd er rijp voor is dat jullie mekaar weer zullen ontmoeten, je er STAAT! Veel sterkte en alle geluk! Jullie tijd komt zeker terug!

Fran, ingegeven op 19 maart 2007, 20:27