Levensdroom: Geen pijn meer hebben

Een lieve groet.
Van mij een lieve groet,dat doet je vast en zeker goed. Ik had je graag een mailtje of een kaartje gestuurt, Maar het lijk me niet verstandig je adres hier te vragen, Ik hoop dat seniorennet daar op één of andere manier,Ons daar een oplossing voor aanbiedt. Zodat door het schrijven van een mailtje,brief of kaartje hier nog verschillende dromen in vervulling gaan. Ik weet ook uit ervaring hoe klein je wereld wordt,Als je door je gezondheid niet meer mee kunt met de rest. 'K hoop je eens iets te kunnen sturen,in tussentijd heel veel lieve groetjes

Annabel, ingegeven op 20 maart 2007, 01:17

"tijd ontbreekt"
"tijd ontbreekt" schrijft iemand hieronder... ja, de ziekte van deze tijd zeker... tijd, dat is de prioriteiten die men stelt... tijd maakt men voor datgene waarvoor men tijd wil maken... een vriendelijk woord kost weinig "tijd" wel aandacht... Ik ken mensen die "nooit" tijd hebben en anderen die het enorm druk hebben maar toch tijd over als het er op aan komt.

Ribbedebie, ingegeven op 19 maart 2007, 23:21

Ik rijd "mijn" wereld binnen....
Een moesson van tranen komt steeds weer; Ik ben bang onzeker, ik weet het niet meer; Dit is de oorzaak dat lag aan de basis,dus geduld; Nu is het iets anders wie krijgt nu de schuld. Te neergeslagen zit ik aan de tafel, voor mij de krant; niets in gedachten geen vooruitzichten gepland; doelloos kijk ik naar de titels op het eerste blad; ik lees ze , onverschillig,zelfs voor het ergste bloedbad. ik blader even door de krant maar ben moedeloos verlamd; uren zit ik daar te staren met die sjoffelige krant in de hand; op de achtergrond een gestoorde radio met een ongekend lied; tussendoor de krakende stem, de totale afbraak van de muziek. ik slurp van een, reeds koud geworden koffie; de smaakpapillen reageren zelfs ook niet; mijn maag trekt te samen als een opgedroogd zeemvel; hoe kan het echter anders als je de dagelijkse pillen tel. een glas water brengt soulaas en brengt mij terug naar “normaal”; terug uit de wereld waarin ik steeds meer en meer verdwaal; ik moet eens naar buiten om een lading frisse lucht; terugkerend naar de realiteit, de irrealiteit ontvlucht.; bonkend hoofd, zonder licht, verwarrende duisternis ik wil weg lopen maar als een stijve mummie blijf ik staan; ik word onrustig en bang de kwijl komt uit de mond; de ademhaling blijft stokken en de taal blijft verstomd. ik stop met wenen, de pijn in het hart negerend; en zet mij in mijn rolwagen en rijd in mijn onbegrepen wereld jory

Jory, ingegeven op 19 maart 2007, 14:47

Een bos bloemen
Nanneke, Ik wil je via deze reactie een hele bos bloemen schenken. Bedankt voor je mooie brief en voor je optimisme ondanks je pijn. Er is geen tijd meer voor mensen die minder meekunnen. Alles gaat ook zo snel. En of je het wil of niet, je moet mee. En dan dreigen we soms mensen die in jouw situatie belanden te "vergeten". Toch ben ik ervan overtuigd dat heel veel mensen goed beseffen wat je doormaakt en met jou meevoelen. Alleen ... de tijd ontbreekt om het in woorden en in daden uit te drukken. Jammer !!! Ik wens jou het aller-, allerbeste, stoor je niet aan de commentaren en ik hoop dat je nog heel veel mooie momenten mag beleven en nog mag en kan genieten van het leven.

Claudia, ingegeven op 19 maart 2007, 14:30

Hallo Naneke
Gedeelde gevoelens. Onbegrip van de buitenwereld zal er altijd zijn. Mensen hebben ons graag in een apart vakje, liefst ééntje waar ze niet te veel mee moeten omgaan. (had hier ook een droom geplaatst en ge weet niet wat ge ziet hoe mensen daar op reageren) Aan ons om ons niet in een vakje te laten duwen... we willen geen wereld voor mindervaliden apart maar één grote wereld waar iedereen kan functioneren zo goed als hij kan of wil. We hebben vooral hier, in ons landje, nog een lange weg te gaan. Op seniorennet is een mailgroep "mindervaliden" misschien vindt ge daar wel schrijf- of chatmaatjes. Verder wens ik u de moed en de kracht om elke dag te genieten van datgene wat ge nog wel hebt/kunt en 't zonneke als 't schijnt (hier nu wel maar 'k hoor dat het in de Vlaanders sneeuwt/hagelt).

Ribbedebie, ingegeven op 19 maart 2007, 12:24

Dag
Dag Nanneke, We voelen hetzelfde hoor, jij en ik en Ribbedebie die op mijn wens heeft geantwoord. Het is eender hoe je het verwoordt, de reacties van de mensen blijft hetzelfde. Maar ik wil je wel een bloemetje sturen, omdat jij het zo mooi geschreven hebt. Laat ons hopen, dat we samen toch nog de mensen eens kunnen wakkerschudden. Nog veel sterkte, en veel liefs.

Lann, ingegeven op 19 maart 2007, 12:02