Waar vandaan: Levensdromen > Andere/overige > TERUGZIEN CATALAANSE VRIENDEN

Levensdroom: TERUGZIEN CATALAANSE VRIENDEN

In 1971 reisde ik met mijn zus per trein naar San Feliu de Guixols (Costa Brava) waar we logeerden bij een Catalaans echtpaar.  Daar leerde ik mijn eerste Spaanse woorden en daar de dame in kweste ongeveer onze leeftijd had en heel spontaan en vriendelijk was, klikte het meteen.  Mijn zus en ik hielpen haar zelfs de bedden opmaken en de was ophangen opdat ze mee zou kunnen met ons naar het strand.  Toen ze op een dag ziek werd, gingen we alvast haar echtgenoot roepen die ergens in een restaurantje werkte.  We werden uitgenodigd om sangria en mejillones te eten (mosselen) en lachten heel wat af niettegenstaande de weinige woorden die we kenden.

In 1982 reisde we (met mijn man en 2 kinderen) met onze caravan naar Playa de Aro en ik ging met een foto van hen in de hand het restaurantje opzoeken waar die meneer gewerkt had.  Ik kon mijn ogen bijna niet geloven toen hij plots (het was rond de middag) de "rambla" opliep.  Ik liep als een bezetene op hem af, toonde hem de foto van ons allen getrokken in 1971 en gezien hij haastig was, zei hij enkel: om 20 uur op een terras langs de grote boulevard.  En inderdaad om 20 uur was zijn echtgenote, Maria, daar met haar 3 kinderen.  Drie dagen trokken we samen op, nodigden hen uit in onze caravan en met mijn en haar kinderen klikte het ook meteen.  De laatste dag voor ons vertrek stelde ze voor met ons allen ergens paëlla te gaan eten.  Dat deden we en de paëlla was verrukkelijk.  Toen ik wilde betalen voor ons gelag weigerde ze en betaalde de ganse rekening!  Ik kon jammer genoeg niets meer terug doen want 's anderendaags vertrokken we.  Ik stuurde achteraf de foto's op naar het adres dat ze me gaf, maar kreeg nooit reactie terug en moet haar nog altijd eens vragen of ze die foto's ooit ontvangen heeft.

Zodra wij internet hadden, begon ik via het net te zoeken, maar kon niets vinden.  Toch gaf ik niet op.  Ik contacteerde het toeristenbureau van San Feliu, schreef zelfs brieven naar bepaald adressen in San Feliu om me te helpen, maar alles zonder resultaat.  Ondertussen begon ik cursussen Spaans te volgen.  Elk jaar contacteerde ik wel iemand in de hoop ze te vinden.  Tot in 2006 ....  ik contacteerde opnieuw het toeristenbureau en een dame raadde me aan de "Witte telefoongids" van Spanje te raadplegen.  Dat deed ik, maar die man's familienaam was Lopez en ik kreeg via de zoekfunctie 91 maal de naam Lopez.   Plots zag ik de voornamen van 2 van haar kinderen.  Ik besloot om het te proberen.  Ik schreef een brief aan de ene dochter met een kopie naar de andere dochter en sloot een fotootje in getrokken in 1982 en de trouwfoto die ik ooit van hen gekregen had.  Nachten heb ik slecht geslapen, me afvragende of er ooit reactie zou komen of niet. 

Groot was mijn verwondering toen ik een brief met Spaanse postzegel in mijn bus ontving en ik uit de brief verstond dat ik het bij het rechte eind had en inderdaad bij de gezochte familie terechtgekomen was.  Jammer genoeg, zo meldde ze, was haar vader ondertussen reeds overleden.

Dolgraag zou ik deze mensen terugzien.  Ik heb ondertussen hun adressen en telefoonnummers.  Gisteren belde ik haar eens op en met mijn moeizaam Spaans verstond ik toch dat ze ons uitnodigde  om op 8 april het huwelijk van haar jongste dochter bij te wonen.  Op dezelfde dag wordt hun eerste baby gedoopt die straks 1 jaar wordt.  Ja, Spanje is ook modern geworden: samenwonen, baby krijgen en dan pas huwen!   Het wordt een groot feest en ik zou dat heel graag eens meemaken in een andere cultuur dan de onze.  Jammer genoeg moest ik haar melden dat het voor ons te duur is om naar ginder af te reizen voor één of twee dagen om een huwelijk bij te wonen en dat verstond ze natuurlijk.  Ik sprak er met mijn man over in de hoop dat hij misschien zo zot zou zijn om toe te geven, maar dat deed hij vanzelfsprekend niet.   Het blijft in mijn achterhoofd zitten en het zal wel een droom blijven.  Toch ben ik al héél gelukkig dat ik na al mijn moeite deze heel vriendelijke mensen teruggevonden heb en weer contact heb met hen!



Xolo (EEKLO) , ingegeven op 04 maart 2007, 08:54

In totaal 2537 maal gelezen | 6 waarderingen

Kan u deze droom waarmaken? Klik hier!

Wil je deze levensdroom delen met een vriend? Klik dan hier!


Heb jij ook een levensdroom? Vertel het ons!

Waardeer deze droom

levensdroom levensdroomlevensdroom levensdroomlevensdroomlevensdroom levensdroomlevensdroomlevensdroomlevensdroom levensdroomlevensdroomlevensdroomlevensdroomlevensdroom

Ik heb ook deze droom (0)

Geen inzendingen



Reacties (4)

NOG ONVERVULDE DROOM
Seraphin, Tot nu toe hem ik mijn droom nog niet kunnen verwezenlijken. Nochtans doen we regelmatig een reisje, maar dan steeds in pensions of minder dure hotels. In San Feliu zijn praktisch geen hotels en het hotel dat ik daar ken is, volgens onze normen, zeer duur. Ik zou zeker ook bij mijn Catalaanse vriendin kunnen overnachten, maar wil dit niet doen, omdat ik haar zeker niet tot last wil zijn. Ze zorgt nu al voor haar 3 kleinkinderen (haar man is al geruime tijd geleden gestorven) en in het weekend zorgt ze nog voor een man van in de negentig jaar. Ze blijft daar zelfs soms slapen om hem te verzorgen tijdens het weekend. Een tweede reden is dat mijn gezondheid of liever gezegd mijn ziekte me veel geld kost en een derde dat zo'n reis mijn man niets zegt. Het betreft mijn tweede man, hij kent die mensen niet en is niet zo sociaal als ik. We gaan steeds op reis om veel te zien, veel te bezoeken. Eventueel een week samen met mensen die hij niet kent en ook niet begrijpt (hij spreekt geen enkel woord Spaans) ziet hij echt niet zitten. Van mij zou het juist de bedoeling zijn veel met hen te praten en daar ter plaatse te blijven. In mijn hoofd was ik al plannen aan het smeden om eens samen met mijn dochter te gaan die ook enorm van Spaanse films houdt, maar die heeft nu juist een appartementje gekocht en kan dit nu financieel zeker niet doen. Toch laat ik mijn droom niet varen en heb haar met nieuwjaar geschreven dat ik ervan overtuigd ben dat we elkaar ooit zullen weerzien. Ik heb haar uitgenodigd om bij ons te verbijven, maar dat ziet zij dan weer niet zitten. Ik denk niet dat ze al ooit haar dorp verlaten heeft. Alvast bedankt voor de reactie! Groetjes. Annemie.

Annemie, ingegeven op 27 april 2008, 17:27

Re: catalaanse vrienden
Hallo, We zijn nu een jaar later en voor het eerst lees ik jouw tekst over je catalaanse droom. Ik vraag me af hoe het is afgelopen. Heb je hen intussen terug gezien? Groetjes,

Seraphin, ingegeven op 27 april 2008, 16:05

Doen
Xolo, dit is een heel mooi verhaal , heel goed en chronologisch geschreven .Als je al die tijd naar die mensen gezocht heb wil dat toch zeggen dat het voor jou belangrijk is .Nu heb je hen gevonden . L aat niemand je tegenhouden hen te bezoeken , voor het huwelijk is het nu te laat maaar niet voor een korte vakantie .Te duur zeg je , wat is duur , er zijn zoveel goedkope vluchten , als je het een beetje uitkient kost dat helemaal niet duur en eten moet je thuis ook .Doe het of je zal er later spijt van hebben. Haz lo. Buen viaje

Sunne , ingegeven op 06 juni 2007, 23:15

Feesten
En de Spanjaarden kennen er wat van om te feesten - succes

Loke, ingegeven op 04 maart 2007, 10:09



Voor de auteur:

Droom tegen de regels? Reactie tegen de regels? Meld het ons op: levensdroomabuse@SeniorenNet.be