Levensdroom: Ooit nog eens gerust kunnen wakker worden!

Rust vindt je bij jezelf!!!
Hey, heb met veel aandacht je relaas gelezen, bij toeval, want ik klik niet zoveel op levensdromen. Zal kort mijn verhaal vertellen, over mijn, jeugd, wil ik niets kwijt, ik kan alléén zeggen, dat mijn ouders, de naam ouders niet waard waren. Mijn 1ste man liet me alléén, na de dood van vierde kind en mijn kanker, was toen midden de 40.kinderen gingen stuk voor stuk het huis uit en op mijn 50ste, ging ik samenwonen, met wat ik dacht , een lieve man te zijn, 7 jaar later wou hij absoluut huwen en veranderde daarna ook van dag op dag, in een tiran, mijn kinderen en kleinkinderen niet meer welkom en toen ik op blijvende invaliditeit kwam te staan , na 10 maand ziekbed, was het hek helemaal van de dam, want hij kon financiëel niet genoeg meer van mij profiteren en met een invalide bleef hij toch niet samen, "hij "wilde nog wat profiteren van zijn pensioen! 3 jaar geleden liep ook dit uit op een echtscheiding, nadat hij het gekende groen blaadje was tegengekomen!! Ik ben nu alléénstaande , huur een zeer bescheiden woning en heb het moeilijk om rond te komen, toch doe ik zoveel mogelijk voor mijn kinderen, familie en de mensen om me heen, altijd zonder daar iets voor terug te verwachten en natuurlijk binnen mijn lichamelijke en andere mogelijkheden. Ik geniet van de zon , mijn plantjes, een boek, mijn kontakten , tracht iedere dag iets bij te leren, doe regelmatig 2x per week mijn geheugentrainingen van plusmagazine en leef verder volgens het principe, 't is goed in ' t eigen hart te kijken, nog even voor het slapengaan...en ik heb voor iedereen steeds een lach op het gezicht .Volgend jaar zal ik verplicht verder moeten met het bestaansminimum(word 65), maar ik weiger me daar nu al zorgen over te maken, miss leef ik niet eens meer en zo ja, dan moet ik nog bezuinigen , want ik weiger op de 1 of andere manier terug te vallen op geldelijke hulp van mijn kinderen, die kunnen slechts vermoeden hoe moeilijk ik het soms heb met alle dokters-en apotheekkosten, om rond te komen en zelf vind ik, dat ikzelf op geldelijk vlak te weinig voor hen kunnen doen heb, om nu zelf hulp te vragen. Sinds kort heb ik een lat-relatie, met een man die zelf met het minimumpensioen verder moet , maar een gul , liefdevol hart heeft. Maak je géén onnodige zorgen om de dag van morgen, morgen heb je daar tijd genoeg voor ,wordt dus gerust wakker , vindt dit optimisme in jezelf. Wanneer je gaat geloven dat je voor het ongeluk geboren bent....dan pas , zal het ongeluk je blijven vergezellen!!!

Blij diertje, ingegeven op 05 september 2013, 11:43