Waar vandaan: Levensdromen > Andere/overige > Een beeld van onze ouders

Levensdroom: Een beeld van onze ouders

Dromen, wie heeft ze niet?
Op mijn weg naar school hoopte ik in mijn tienertijd koen en dapper in het Scheldewater te duiken om iemand op het nippertje van de verdrinkingsdood te kunnen redden. Het scenario zat al in mijn hoofd: schooltas neerkwakken, schoenen uit en jas idem dito en hopsa, met een mooie boog het water in. Toen de nood aan de man kwam, bleek het een veel hachelijker karwei!
Of schrijfster worden Ik zag mezelf al een hele reeks westernverhalen uitgeven, want Winnetou inspireerde me mateloos

Maar iets dat regelmatig weer opduikt, is het verlangen om een welbepaalde aflevering van Echo of Boemerang (of een dergelijk programma) terug te zien. Ons gezin werd toen gefilmd, het thema was wellicht: visuele handicap.
Mijn beide ouders waren blind en in die opname werd duidelijk hoe goed ze in het dagelijkse leven hun plan trokken. Mijn jongste zus was nog niet geboren, we waren toen met vijf: vier meisjes en één jongen.
Mama kookte, breide, was in de weer met huishoudelijke taken en het verzorgen van haar kroost. Als moeder zong was heel het huis in vreugde, was haar op het lijf geschreven. Papa zagen we op weg naar zijn broodwinning, met zijn witte stok obstakels vermijdend. Hij was organist bij de broeders en gaf bovendien muziekles in enkele lagere scholen. Ook was hij actief in een sportclub van de Visueel Gehandicapten. En thuis was hij manusje van alles: hij timmerde, schilde de aardappelen, speelde met zijn kinderen, vertelde spannende verhalen, speelde in de harmonie van zijn vroegere school.
Ik was de oudste en op dat moment zeven, acht jaar. Ik herinner me nog levendig de dag dat er gefilmd werd, maar van de uitzending is me bitter weinig bijgebleven.
Op 12 april 1961, de dag dat het zou worden uitgezonden, cirkelde Joeri Gagarin als eerste mens rond de aarde en dat was wereldnieuws. Het programma werd hierdoor verplaatst naar het najaar.

Uiteraard ben ik niet de enige mens die ooit op televisie kwam, ook al was dat in die tijd wel iets bijzonder. Waarom ik deze verfilming dan zo dolgraag in handen wil krijgen?
Onze ouders zijn vrij jong overleden. Sindsdien kreeg kanker een onheilspellende betekenis. Mijn jongste zus was net zes toen mijn moeder stierf, ik zestien. Vijf maanden later stierf bobonne, die tot aan de dood van mama bij ons inwoonde en dag op dag een jaar later overleed mijn vader, hij was zesenveertig.

Mijn jongste zussen hebben dus niet zo veel herinneringen aan onze papa en mama, en ik gun hen zo van harte een beeld van ons ouderlijk gezin, waar er liefde en aandacht was voor elkaar. We hebben ook niet zo denderend veel fotos en de bandopnames kunnen niet meer afgespeeld worden, want werden opgenomen op een viersporige Philips bandopnemer.
Mijn vader had immers de gewoonte om op gezette tijden een bandopname van ons te maken, en zo konden we auditief onze ontwikkeling een beetje volgen, waar andere gezinnen dit via filmpjes deden. In mijn geheugen staat het Zegen papa, mama, Jeske, Poleke en alle Hongaren nog scherp gegrift. Het was het jaar 1956. Ik was toen drie jaar.

Ook mijn kinderen, nu 16 en 13 jaar oud, zijn opgegroeid met de verhalen over hun opa en oma, maar hebben hen nooit gekend en de grootmoeder langs vaders kant woont honderden kilometers van hier. Ook voor hen zou het een verrijking zijn

En eigenlijk doel ik niet enkel op die TV-opname, maar ook op mogelijk ander beeldmateriaal (er waren ook opnames voor een bioscoopfilm die nooit is uitgebracht)
Ook getuigenissen van mensen die onze ouders gekend hebben, fotos, geluidsbandjes, het zou ons zon ontzettend plezier doen. De enkele keren dat we onze Kempische nonkels terugzien hangen we aan hun lippen bij het aanhoren van de sappige schelmenstreken van mijn vader.
Ik zou die verhalen voor altijd willen vastleggen

Dulcinea (Gent) , ingegeven op 17 februari 2007, 17:31

In totaal 1945 maal gelezen | 23 waarderingen

Kan u deze droom waarmaken? Klik hier!

Wil je deze levensdroom delen met een vriend? Klik dan hier!

Heb jij ook een levensdroom? Vertel het ons!

Waardeer deze droom

Ik heb ook deze droom (0)

Geen inzendingen

Reacties (1)

Het was een jaar om nooit te vergeten
Hallo,Dulcinea . Inderdaad het was een jaar om nooit meer te vergeten , omdat mijn grootmoeder toen stierf .En uw verhaal kan ik maar al te goed begrijpen die herinneringen aan die tijd . Die onbezorgde kindertijd , al was dat voor jullie niet van tel heb ik begrepen .Ik kan u jammer genoeg niet direct helpen , wij hadden nog maar pas een TV toestel . Video bestond nog niet , en dat programma is niet uitgezonden heb ik begrepen . Maar er zijn wel de archieven van de vroegere BRT , jammer dat ik er niemand ken ik zou onmiddelijk iemand aan het wer hebben gezet . Maar u kan best zelf een briefje schrijven aan die dienst met uw verzoek .Of probeer eens via het programma van DEBBY & NANCY op de VRT . Die willigen zo van die wensen in ,als het maar atraktief is . U kan hun ook mailen op www.een.be .Ik hoop dat ik u de volgende weken in het programma kan zien . En veel geluk u toegewenst. ROGER--Denderleeuw

Nicamaro, ingegeven op 25 december 2007, 16:43

Voor de auteur:

Droom tegen de regels? Reactie tegen de regels? Meld het ons op: levensdroomabuse@SeniorenNet.be

Deel op Facebook

Een vraag of een probleem op SeniorenNet?
Kijk dan in het Helpcentrum (klik hier). Als je het daar niet kan vinden, helpen we je via e-mail op support@seniorennet.be.

Seniorennet