Levensdroom: De strijd tegen de natuur verloren

Antje (Beerse)
Ik wil reageren op het bericht van Lann van 7 november 2011 zou graag een mailtje krijgen van je om verder persoonlijk contact met je te nemen . dame van 65 j. styliste.51@skynet.be

Ingegeven op 01 oktober 2014, 16:27 door Antje

Mail
Hallo Rita, 'k probeer maar eens langs deze weg, je vroeg om vrienden te worden op Windows Live of zoiets, ik heb geprobeerd te reageren, maar ik gebruik geen openbare sites, betrouw dat niet. Ik heb geprobeerd naar je te mailen maar vrees dat dat niet gelukt is. 'k Wou maar laten weten dat ik je nu niet wil negeren, maar misschien mailen langs de klassieke weg? 'k ben zo nogal een kluns op de PC hoor, voor mij is dat ding een noodzakelijk kwaad, dus ik probeer het zo simpel mogelijk te houden. Groetjes Liliane

Lann, ingegeven op 13 november 2011, 15:28

Ben nogeens komen kijken
Dag Rita, Ben nog effe komen piepen of je m'n reactie had gelezen, ach meid, 'k begrijp je volkomen hoor. En aangezien er tocn niemand op je droom heeft gereageerd geef ik je gewoon m'n mail adres door, 'k zet het hiertussen dan valt het voor anderen niet zo op. lanpeeters@telenet.be da's makkelijker praten, en ik zit ook veel binnen, dus als je contact wil, maar het hoeft niet hoor, voel je zeker niet verplicht, want ik heb ook wel eens m'n "doomdays" haha, dan ga ik lekker zitten janken met André Hazes en een portoke (of 2/3 :) ), of ik probeer me er toch over te zetten met de Jazzzender op TV. Ik heb ooit ook eens zo m'n verhaal op levensdromen gezet, en ik kreeg het antwoord. "Gij denkt zeker da ge de enige met problemen zijt! " Ja dan hoeft het voor mij niet meer, maar 'k ben langs de andere kant ook wel harder geworden voor andere mensen, iemand die zit te zeuren over een zwerende teen, daar kan ik echt niet meer op reageren. Dus ik ben er waarschijnlijk niet sympathieker op geworden voor de "normale mens" maar 'k heb ondertussen wel begrepen waarom men spreekt over het MensDOM en het dierenRIJK. hihihi Duim voor je, en hoop dat je rap je scooter zal hebben, je zal niet weten wat er dan gebeurt, mijn eerste wielen waren ook een scooter, 'k heb er op rondgereden als een kind op een paardemolen zo'n vrijheid dat ik dan voelde dat vergeet ik nooit meer. 'k wens je nog het allerbeste, en als je zin hebt...... je weet het hé. Liefs Liliane

Lann, ingegeven op 07 november 2011, 11:49

Onvoorstelbar
Lieve Lann, ja die vrijpostigheid ga ik mezelf aanmeten om u zo te noemen. In de verste verte heb ik nooit kunnen denken dat één iemand die mij niet kent zo een positieve reaktie zou sturen. Geloof me of niet ik ga uw mail nog heel dikwijls lezen, zo positief!!!! En dat is een deel van mijn probleem...ik kan nog steeds niet aanvaarden dat ik niet meer beter wordt. Dat ik degene ben die hulp nodig heeft en geen meer kan geven. Vroeger was ik de klaagmuur (heb ik nooit niets mee ingezeten hoor) probeerde ik steeds klaar te staan voor iedereen. Ben ook na 22jaar huwelijk zelf opgestapt maar om een heel andere origine. Heb hem alles laten houden, en gelooft u mij ik was zeer welstellend. Van de ene dag op de andere van miljonair naar alle dagen tellen om rond te komen. Dag en nacht gewerkt om er terug boven op te komen, en dan na negen jaar alleen te zijn opnieuw een relatie aangegaan. Mensenlief heb ik me dat beklaagd!!!!! RTijdens een zieknhuis opname was hij ervan door met de helft van mijn huishouden en mijn spaarcentjes. Om een lang verhaal kort temaken ook die stress toestaden hebben aan mijn ziekteverloop niet vel goed gedaan. Jongens nu fungeert u als klaagmuur, dat was echt mijn bedoeloing niet hoor. En ja net als u zou ik al blij zijn met een klein appartementje met tuintje. Ik wacht nu op de toesteming van het zorgfonds voor een scooter zodat ik ook alleen naar buiten zou kunnen. Even recapituleren, Lieve Lann ik bewonder uw ingesteldheid en ga proberen me uw raad in gedachte te houden. Mag ik u langs deze weg heel weinig pijn en heel veel plezier toewensen en nogmaals bedankt voor uw lieve reaktie. Ga er mee stoppen mijn handen doen lastig... Heel veel vriendlijke groeten en een warme knuffel

Finesse, ingegeven op 04 november 2011, 17:24

Herkenbaar
Dag Rita, 'k vind het raar dat er nog niemand op jou levensdroom gereageerd heeft. Het egoIsme van de tijd misschien? Of misschien te veel mensen in dezelfde situatie. Ik ben MS-patiënte, en zit nu in een echtscheiding, ben 60 en zelf weggegaan. Mensen verklaren me gek, maar het was een 2e huwelijk en nadat de rolstoel 8 jaar geleden in m'n leven is gekomen is de relatie erg veranderd. Lang verhaal dat ik niet ga doen. Maar ik heb nu wat jij zo graag wil, geen huis hoor, nee een heel klein appartementje 55m² maar met een tuintje. Ik woon hier nog maar sinds 1 oktober, heb van vandaag een kanarietje, en ben er erg gelukkig mee. Ik woon in het Antwerpse, en daar kan je via De Lijn een rolstoeltaxibusje bestellen, 'k heb ook m'n beperkingen zal je wel begrijpen, maar 'k ga nu veel buiten, al is het naar een film voor 3€ of even naar de stad, moet naar niemand meer zien, en doe m'n eigen ding voor zover ik dat nog kan. Geen warm eten? Boterhammetje dan. Allemaal geen probleem voor mij hoor. Maar voel me terug vrij, ik kan terug buiten, want mijn man was beschaamd om met me buiten te komen met m'n rolstoel, alhoewel hij goed wist dat ik MS had toen we elkaar leerden kennen. De rouwperiode die aan een scheiding voorafgaat als je zelf wil vertrekken is enorm, zeker als je ziek en ouder bent, maar 'k vond het niet kunnen opgesloten te zijn. Heb door die hele toestand fel haarverlies, hoge bloeddruk MS kan ook niet zo goed tegen stress, maar 'k ga er gewoon voor. 'k Wil je met dit verhaal maar enkel een riem onder 't hart steken, je ziet dat het bestaat, enkel je noden een beetje aanpassen. En goed uitkijken naar een woning, 'k heb een poestvrouw met dienstencheques, en ga binnenkort een aanvraag doen voor een serviceflatje, want als ik nog hulpbehoevender word zou dat een ideale oplossing zijn, en je kan dat al aanvragen tegenwoordig als invalide vanaf je 60e. Carpe Diem !!! Moed en een beetje lef doen wonderen hoor. Ik hoop voor je dat je snel een eigen stekje kan hebben, je kinderen hebben hun eigen leven, en het is erg lief van hen om voor je te zorgen, maar de tijd is toch zo veranderd en ze hebben zo veel stress die jonge mensen tegenwoordig , en de wereld is ook zo veeleisend geworden dat ik mijn enige zoon ook niet te veel wil lastigvallen. Lukt er iets niet, morgen dan, of de dag erna. Geduld is een mooie zaak, maar je moet je beperkingen kunnen aanvaarden. Hou je goed, en ik hoop binnenkort te kunnen lezen dat het leven je een beetje beter gezind is. Groetjes Lann

Lann, ingegeven op 04 november 2011, 13:08